Çocukluğun acemi merakının adımlarıyla okumaya düştüm. Yazmakla bir derdim yoktu; içimdeki diğer yandı o. Kalemle başlayan macera klavye ile devam ederken diğer beni memnun etmenin dürtüsü yalnızlıkla yol alabildi. İnsansız değildi bu yalnızlık, çok insanla, anlayarak, dinleyerek bazen bağırarak bazen de suskunlukla yaşamaya çalışarak fakat anlaşıldığını düşünmeden, aykırı bakıştan kaynaklı içine seslenerek.  Görülenin ardındakini merak etmek, söylenenin alt anlamlarını irdelemek, karanlıktaki tarafa ışık tutmak, gölgede kalanın gölgesinde dinlenmek
Özge Can “Çember Çekmece” ile içinizdeki çocuğa sesleniyor. En çok kendisiyle kavgası olan, içindeki labirentleri sabırla dolanan, gölgede kalanların hikâyelerini dile getiriyor. Kırılganlığın ve yalnızlığın kitabını yazıyor. Aşkla yaralanan ve bir çembere sıkışıp kalanların öyküsünü kaleme kalıyor. Öyküleri okurken tanıdıklık hissi size ulaşacak ve Özge Can’ın edebi dili oldukça incelikli ve okuru sarıp sarmalayacak.
CANDAN SELMAN